Dopamine Junkies

𝐖𝐚𝐚𝐫𝐨𝐦 𝐰𝐞 𝐳𝐨 𝐬𝐥𝐞𝐜𝐡𝐭 𝐥𝐮𝐢𝐬𝐭𝐞𝐫𝐞𝐧 𝐞𝐧 𝐳𝐨 𝐠𝐫𝐚𝐚𝐠 𝐨𝐩𝐥𝐨𝐬𝐬𝐞𝐧..

In al mijn trainingen is het onderzoeken van de belevingswereld van de medewerker (of 'de ander') de sleutel tot meer verbinding.

Grootste valkuil: luisteren om te reageren, te weerleggen of de meest favoriete motivatie: 𝒐𝒑 𝒕𝒆 𝒍𝒐𝒔𝒔𝒆𝒏!!

JAAAY! We love oplossen! Jouw brein denkt: whooot whoot een probleem om te fixen! Adrenaline en dopamine (o.a.) racen door de gangen van onze chemische beloningsfabriek met als kers op de taart een extra dopamine shot als we een oplossing hebben bedacht of weer lekker iets zelf kunnen inbrengen. Zo. Hoppa! Nu op zoek naar een volgende dopamine shot die we overigens via veel wegen kunnen verkrijgen.

Bij het ongemak blijven van iets wat onopgelost is, iets wat tegen jouw wereldbeeld ingaat, pijnlijk of ongezellig is vindt ons brein niet lekker. De hartslag verhoogt, alertheid en focus schieten omhoog en het brein schreeuwt om actie om weer in homostase (stabiel evenwicht) te komen.

𝘈𝘭𝘴 𝘸𝘦 𝘩𝘦𝘵 𝘰𝘷𝘦𝘳𝘪𝘨𝘦𝘯𝘴 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘬𝘶𝘯𝘯𝘦𝘯 𝘰𝘱𝘭𝘰𝘴𝘴𝘦𝘯 𝘣𝘦𝘥𝘦𝘯𝘬𝘦𝘯 𝘸𝘦 𝘦𝘦𝘯 𝘨𝘰𝘦𝘥 𝘷𝘦𝘳𝘩𝘢𝘢𝘭, 𝘦𝘦𝘯 𝘭𝘰𝘨𝘪𝘴𝘤𝘩𝘦 𝘶𝘪𝘵𝘭𝘦𝘨 𝘸𝘢𝘢𝘳𝘰𝘮 𝘩𝘦𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘭𝘶𝘬𝘵𝘦 𝘻𝘰𝘥𝘢𝘵 𝘸𝘦 𝘰𝘯𝘴 𝘩𝘰𝘯𝘨𝘦𝘳𝘪𝘨𝘦 𝘣𝘳𝘦𝘪𝘯 𝘢𝘭𝘴𝘯𝘰𝘨 𝘸𝘦𝘦𝘳 𝘳𝘶𝘴𝘵𝘪𝘨 𝘬𝘳𝘪𝘫𝘨𝘦𝘯.

Voorbeeld in kader van re-integratie van een werknemer in het verzuim:
Vraag: "Van welk onderdeel van je werk krijg je nog wel energie?"
Antwoord: "van onze bewoners"

❌ "Nah super wat ik ga doen is ervoor zorgen dat je .... " oplossen
❌ "Ja, denk je dat? Dat is wel wat vroeg he, ik denk dat"... de betweter
❌ "Hoe kun je dat dan vertalen naar jouw uren opbouw? .. de ongeduld

Van afschuiven naar verantwoordelijkheid

🪜 𝗘𝗶𝗴𝗲𝗻𝗮𝗮𝗿𝘀𝗰𝗵𝗮𝗽𝘀𝗹𝗮𝗱𝗱𝗲𝗿 (Mark Samuel)- 𝗱𝗲 𝘃𝗲𝗿𝘇𝘂𝗶𝗺 𝗲𝗱𝗶𝘁𝗶𝗲
𝘝𝘢𝘯 𝘴𝘭𝘢𝘤𝘩𝘵𝘰𝘧𝘧𝘦𝘳𝘳𝘰𝘭 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘻𝘦𝘭𝘧𝘭𝘦𝘪𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱

Verzuim (evenals hoog verloop, gedoe..) is louter een signaal dat je als organisatie aan de bak moet. Dat er iets niet lekker loopt. Waar staan jullie op deze ladder?

...... En nu eerlijk.. welke uitspraken hoor je veel binnen jouw organisatie als het gaat om verzuim? Wat zeg je zelf?

REACTIEF - 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘴 𝘰𝘷𝘦𝘳𝘬𝘰𝘮𝘵 𝘫𝘦 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘦𝘦𝘯 𝘣𝘦𝘦𝘵𝘫𝘦..

𝟭. 𝗢𝗻𝘁𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝗻𝗴 :“Huh, verzuim hoog? 10%? Valt wel mee hoor we komen ècht van 15%. Bij sales ligt het veel hoger dan bij ons... En trouwens die cijfers kloppen niet hoor"

𝟮. 𝗘𝘅𝘁𝗲𝗿𝗻𝗲 𝗮𝘁𝘁𝗿𝗶𝗯𝘂𝘁𝗶𝗲 (anderen de schuld geven) : “Het ligt sowieso aan de werknemers, het gedoe binnen onze organisatie, vooral ook aan de bedrijfsarts want die stuurt iedereen naar huis, HR, Gen Z, we hebben ook een taalbarrière met onze medewerkers, cultuur, mijn voorganger, het denkniveau, het weer.. de cosmos..niet aan mij in elk geval...."

𝟯. 𝗘𝘅𝗰𝘂𝘀𝗲𝘀 𝘇𝗼𝗲𝗸𝗲𝗻 : "Even...ik heb een span of attention van 60, hallo... ik ben al zo druk..., verzuim hoort toch bij HR? En ziek is ziek, wat kan ik daaraan doen? Ik weet daar ook helemaal niks van hè van verzuim? Niemand die mij meenam in het verhaal..krijg je er hier ook allemaal maar gewoon een beetje bij hè.. Ben geen psychiater .. heb geen glazen bol.. Ik heb ook locatie X, nou dan weet je het al"

Shut up & listen!

Communicatie... het mag wel wat zorgvuldiger. Met wat meer aandacht, liefde, oprechte interesse en geduld. Met een stuk reflectie, zelfbeheersing en emotie regulatie. Dat vergt persoonlijk leiderschap, een spier die je kunt trainen wat leidt tot meer rust en meer verbinding.

Luisteren om eens mee te kijken vanuit het perspectief van de ander. Wie weet leer je er nog eens iets van... Vragen in plaats van oordelen, oplossen, adviseren, vertellen, zenden.

Met name in een rol als leider heb je de verantwoordelijkheid om de ander te horen, om te investeren in tijd en verbinding. Heb je hier nu niet zoveel zin in of geduld voor ga dan een andere baan zoeken, je doet namelijk jouw team en je werkgever echt te kort.

𝙈𝙚𝙣𝙨𝙚𝙣 𝙬𝙞𝙡𝙡𝙚𝙣 𝙬𝙚𝙡 𝙫𝙚𝙧𝙖𝙣𝙙𝙚𝙧𝙚𝙣, 𝙢𝙖𝙖𝙧 𝙣𝙞𝙚𝙩 𝙫𝙚𝙧𝙖𝙣𝙙𝙚𝙧𝙙 𝙬𝙤𝙧𝙙𝙚𝙣

De cirkel van Gedragsverandering, van Prochaska en DiClemente

Jaarlijks gaat er miljoenen om in de trainersbranche. Goed nieuws voor ons: zo blijven we lekker aan het werk. Maar hoeveel leiderschapstrainingen leveren daadwerkelijk gedragsverandering en een duurzaam resultaat op? En waar hangt dat van af?

Het respecteren van het 𝒑𝒓𝒐𝒄𝒆𝒔 𝒗𝒂𝒏 𝒅𝒆 𝒂𝒏𝒅𝒆𝒓 en ook daar aansluiten waar de ander staat, is de sleutel. Dat betekent dat je dienstbaar bent en je eigen dopamineshot (zie ander artikel hierover) loslaat.

Voorbeeld een 𝒅𝒓𝒐𝒆𝒇𝒕𝒐𝒆𝒕𝒆𝒓: alles is teveel, zwaar, klagen, zuchten, uitspraken als: "Wat hebben ze nu weer bedacht?", "Vroeger was alles beter"

Check: wat maakt dat jij denkt dat je de waarheid in handen hebt?

1. 𝐎𝐧𝐛𝐞𝐰𝐮𝐬𝐭 - Iemand is zich onbewust van haar/zijn gedrag. Bij aanspreken volgt vaak een reactie zoals: "Wie, ik?", "Valt reuze mee hoor, ik werk keihard hier hallo.. doe rustig"

2. 𝐎𝐯𝐞𝐫𝐰𝐞𝐠𝐞𝐧 - Wanneer iemand op een respectvolle, vaardige manier wordt aangesproken ontstaat er bereidheid. Belangrijke voorwaarden: verbinding, gelijkwaardigheid, oordeel parkeren, concrete voorbeelden, helder wat er wél verwacht wordt, gevoelsreflectie en mooie open vragen.
De ander zal overwegen op basis van:
"Is dit belangrijk voor mij?"
"Wat levert het mij op?"
"Wat vinden anderen?"
"Kan ik wat er van mij gevraagd wordt?"

3. (𝐕𝐨𝐨𝐫𝐛𝐞𝐫𝐞𝐢𝐝𝐢𝐧𝐠) – 𝐁𝐞𝐬𝐥𝐮𝐢𝐭 - Het eigen oordeel wordt belangrijk. Men is bezig met afwegen.
Bij een “ja”: door naar actie
Bij een “nee”: uit de cirkel
Voelt men zich niet veilig, dan kan een “ja” eigenlijk een “nee” zijn.

Van vermijden naar aangaan

“This is planet trauma. If you don’t want to be traumatized, you’ve come to the wrong planet.” — Peter Levine

Als er één ding zeker is, is dat je in dit leven gekwetst gaat raken, verdriet, pijn, afwijzing (.....) zult ervaren en hele nare situaties zult tegenkomen.

Niemand wordt gespaard, zegt Levine, grondlegger van SE (Somatic Experiencing. SE draait om het idee dat trauma zich niet alleen mentaal of emotioneel, maar vooral lichamelijk (somatisch) vastzet, en dat het lichaam zelf de sleutel tot heling in zich draagt. Ik ontdekte deze filosofie via de fijne uitleg en behandeling van #lisettethooft

Trauma is niet dat wat er gebeurd is maar dat wat er door deze gebeurtenis in jouw lijf en zenuwstelsel is opgeslagen. En hoe dat door soms hele onschuldige voorgevallen geactiveerd wordt.

Trauma en pijn (schuld, schaamte, verdriet...) vermijden is over het algemeen de eerste reactie van 'de mens'. Ik trek hem even heel breed hè...rustuggg... Mochten dit soort uitspraken ergernis oproepen lees dan zeker verder!. De weerbaarheid te kunnen zijn in de pijn en shit (excuse my french) neemt af. Enfin dat is wat ik vaak hoor van leidinggevenden die klagen over Gen Z. Wat ze niet doorhebben is dat hun geklaag over Gen Z ook weer gaat over henzelf.

Elke keer dat jij beledigd raakt, boos wordt, je niet gezien voelt, iemand heel stom vindt, je enorm afgewezen voelt, de ander een randdebiel vind kun je ervan uitgaan dat die ander inderdaad misschien een idioot is maar dat is niet het punt. Die idioot triggert iets ouds. Die idioot heeft er geen last van, jij wel... Jij maakt stresshormoon aan en bent van de wap. Oude pijn die elke keer door een futiel voorgeval wordt aangewakkerd.

Die oude zorgvuldig weg gepropte pijn wil doorvoelt worden. Die wil aandacht. En als jij het blijft vermijden door bijvoorbeeld het weg te stoppen, negeren, seksen, eten, zuipen, snuiven, roken, blowen, fitnessen, werken, pleasen, grote bek hebben, lachen, nog harder rijden, nog spiritueler worden, nog harder mediteren, nog dienstbaarder zijn voor anderen, nog harder ontkennen, nog meer quinoa.... wordt de genegeerde pijn steeds agressiever en slaat zich op je lichaam.. OH JA??? Als je niet wilt luisteren dan moet je maar VOELEN!